OGGENDGEBED: (Vir Leandi)
In jou oe
Brand die sagte roep
Van ‘n naguiltjie
En soms sy verskrikte wegvladder teen die skerp
Van die morelig.
Glim weer teen die dou
Sodat ek die blink op jou vlerke kan
Saturday, August 7, 2010
Friday, August 6, 2010
van die verhale in my palm
Miskien was jy ‘n feetjie
In my handpalm
Waar ons paaie gekruis opgeteken le
Die paadjies is gebroke
Soos iets oud en vooruitbestem
Ek bestudeer my eie lewenspad
Wie kerf die storie
In palms?
Daardie geheime wat slegs sieners onthul…
Ek sien jou in my palm
Soos ‘n unieke afdruk
Die beeld is helder en seer
Ek knyp my oe styf toe
Teen die onvermydelike verhaal:
Ek wil nie meer weet van die stories
Wat my kronkelpaadjies vertel nie…
... Van 'n blote skoenlapper
DAARDIE TERLOOPSHEID
Ek het ‘n leeftyd met jou gedeel
Van die vlinder in die kokonDie papie
Die pers koolblaar-gespinde dop
Jou kyk het my ontwaak
Seegroen, soos ‘n karibbiese oseaan,
So oop, so ooglopend
betowerd?
Of was dit die aanraking
Toe jou hand terloops oor my vingers
kon streel met die aangee van ‘n brandende
(o, hoe vurig was dit nie)
sigaret
elke vlerk het verskroei
elke vlinder het uitgesterf
daar is nie meer bedreigde spesies nie
dis dood
weg
teken dit aan ‘n boeke vir die nageslag:
met fotos
en byskrifte
die woorde is jou beskore:
die terloopsheid van ons
het my (vlindervlerke) heel terloops
soos ‘n toevalligheid
verskroei
die residu dwarrel terug
teen augustuswinde
in die komende lente
Jy kan
Ek is die sirkulere proses
Van ‘n blote skoenlapper
Die oe op my vlerke
is uitgebrand
...SODAT JOU SKOUERS VLERKE KAN KRY...
EK WONDER OF JY SLAAP
Ek wonder of jy slaap
Jou voorhoof is ‘n heuwel
Waarop skape wei
Teen jou slape klop ‘n onvergeetlike pols
Ek is leeggebloei:
Ek lees die lyne van jou lippe
Soos woorde
En sidder
Hoe maklik is dit om liefde
Boos
Te maak?
Is god dan werklik dood
En jy die engel
Wat my kom vertel…?
Ek wonder of jy slaap
Die deining van jou bors
‘n eindelose see van eb en vloed
en daardie gleufie waarin skadus skuil
Ek het opgehou asemhaal
Eenkeer het jy my stories van vlinders vertel
Toe ek kosbaar en mooi was
Voor jy geweet het dat jy van die begin af geweet
Het: my wil jy nie he nie
Ek wonder of jy slaap
En as jy doen
Droom jy,
Droom jy al wegter van my
Sodat jou skouers vlerke kan
SALF MY MET DIE AS VAN VERBRANDE SIGARETTE
DIE OFFERANDE
Ek is nie meer bang nie
Nie vir jou
Weggooi
Of verwyt
Of raas
Nie
Ek is verbrande sigarette
En as
Op die voorkop
Simbolies
Gesalf
As offerande
Die skim van ‘n phoenix verrys
Wasemagtig
soos rooksirkels
DIE AARDE IS 'N OOP WOND
DIE AARDE IS ‘n OOP WOND
Ek het ‘n boks gebou vir jou
Uit die oorskiet
Eenkeer het jy bely uit ‘n digter se mond:
“ek het jou egbreeklik lief”
egbreeklik inderdaad, kan
maar daar is nie papiere wat ons bind nie
die wegstap is onseremonieel
ek het ‘n boks gebou
soos ‘n kis miskien
iets wat kan
en verdrink tot net ou bene bly
nie veel het oorgebly nie
die oorskiet dra ek alleen boks toe
ek krap op ‘n ashoop
soos die afge-etsde figuur van ‘n straatkind
hande skurf gesoek in ander se weggooi
hier vind ek:
miskien ‘n vinnige soen, vlugtig soos ‘n skoenlapper
ek spyker die vlerke oop teen die kis
bere dit nou: finaal weg
of die aanraking een keer ses maande terug
ek balsem die lyk van my eens-geliefde lyf
sit dit heel onder in hierdie boks
‘n glimlag? ‘n omgee-woord?
Jou hand wat die kontoere van my lyf natrek
My soos ‘n padkaart volg
Soos jy my ken
En beken
Ek bou die boks
Vol herinneringe
En verspotte toekomsplanne
Ek is nie meer onskuldig of oortuig nie
Ek weet nou
Die aarde is ‘n oop wond
Vol wurms wat die dood
Geduldig inwag
Verlaas nog kniel ek eerbiedig
Dit is ‘n begrafnis after all
GEDIGTE VIR DIE NAG
EK WIL JOU NIE MEER LIEFHE NIE
Ek wil jou nie meer liefhe nie
Hierdie is ‘n ou verweerde jas
Oerbekend en opgedra,
Dit is vol gate verwyt
Sigaretbrandmerke van skuld
torring die nate los die wind waai teen my koue ribbes vas
Ek wil jou nooit weer bemin nie
Die holtes van my hande
gespyker met jou naam, jou voorkop, jou soene
Drup donkerrooi op die grond,
Krul om en seil weg
Verder weg
as jou hart wat suiwer geweet het
jare terug al, dat jy my nie kan
augustuswinde breek takke teen my lyf
jy is die litteken wat ek sal onthou
Ek wil jou nie sien nie
Los my vensters uit, jou klippe het my gesplinter
Hoor hoe klingel my ewige skuld
aan jou ongeluk, angs,
voeltjiebang hartklop in my hand?
Ek is van die begin geoordeel
Die wind het jou nie by my uitgewaai nie
Jy is nie weerlose blare nie
Wie dan het jou die mossie gemaak?
Ek gaan jou vergeet
Ek gaan nie onthou
van jou hare wat val oor my gesig
of jou eendag-lank-terug blomme
nie
dit het verdor in hierdie winter
nou is daar niks meer om te vertel nie
ek gee my oor
aan die wind, die magte van jou verwyt
my skuld
ek wil niks meer nie
ek is nie meer joune
jy nie meer myne
ek het vir jou vlerke gemaak
uit die losgetorringde jas
wat jy so bitterlik haat
ek sal nie meer
liefhe, woorde weef, bang voeltjies vashou
of onthou nie
jou vlerke brand vry
Monday, May 10, 2010
DIE KRISMISBOKS - was gepubliseer in SARIE
DIE KRISMISBOKS
Dit was die kinders wat hom eerste gesien het. Natuurlik, kinders se oë is nog wakker, sien altyd dit wat liewers nie gesien moet word nie. Na die tyd het almal maar stilweg besluit dat dit bloot ‘n anderster soort krismisboks was. Liewers nie weer daaroor gepraat nie. Dit het Madinonyane se geheim geword. ‘n Geheim wat iewers in die Augustuswinde, somerhitte, dor vlaktes in die winter en daaglikse voortsukkel van die afgelope sestig jaar verlore geraak het.
Die ou madalas het gesê dit is die voorvaders wat kom praat soek, iets wil kom sê. Die vrouens het geglo dit was die reëndans wat hom gebring het. Hy het tog seker uit die hemel geval? En het hulle nie elke aand vir ‘n hele maand die stil mond van die lank-terug fontein gaan dans nie? Maar niemand het regtig geweet nie en almal het reeds vergeet.
Hy was net een dag daar in ‘n groot rooi-blink boks soos bloed. Soos madi en die mense het gesê: madi is bloed en madi is geld. Die rooi boks bring vir ons rykdom. Die kinders kon nie presies onthou wanneer hulle vir die eerste keer agtergekom het dat daar ‘n rooi ding tussen die bessiebossies naby Thusanang Winkel staan nie, maar hulle sê dit was Peme, Gabo en die klein dofkop Thupelo wat op die boks afgekom het, terwyl hulle besig was om bessies te pluk. Die blinkding het deur die vaalgroen bossies geskyn. Gabo het dit eerste gesien en toe vir die ander beduie.Thupelo het sommer dadelik nader gehol, krippelbene of te not. En hy het ook dadelik ingeloer. “Eish, Thupe, emmapele!” wou Peme nog keer. So asof Thupelo sou verstaan van “wag-‘n-bietjie” en “versigtig wees”, die boks het dan soos die sterre geskyn! En ‘n blinkding is mos maar net ‘n anderster soort ding. Dit vat die oog en dit vat die hart en dan sleep die hele lyf sommer saam.
Thupelo het ingeloer by die oop flappe van die blinkrooiboks, ingebuk en taai bessiehandjies gestrek om aan iets, iets daarbinne te raak. ‘n Geluid het skielik uit die boks gekom, ‘n kreun soos iemand wat seer het. Toe ruk Thupelo regop en hol in die grondpad af dat die stof bolle agter sy voete staan. En hy skree: daar’s ‘n ding daar binne wat lewe! En die ander twee vat die pad agter hom aan. So het hulle eers tot stilstand gekom anderkant die winkel, nog anderkant die Kgosi se beeskrale by die huis van die oudste vrou in Madinonyane, Mapule. En dis sy wat die storie stuk-stuk uit Thupelo getrek het. Van die blink boks en die voël-mens daarbinne. Hy het seer, het Thupelo aangehou. Hy klink of hy huil. Dan het hy sy hande voor hom gehou vir almal om te sien: aan sy taai palms het donsies gesit waar hy aan die voël-mens gevat het. Maar Mapule was ‘n ou vrou wat nie storietjies kop toe gevat het nie. Daai kan enige voël se vere wees, het sy gesê. “Nou kom kyk, kom sien self die boks en die ding daarin,” het Thupelo gesê en hy het soos die ander geklink, hy het nie meer gesukkel met woorde nie. Sy tong het skielik praat verstaan. Dis seker die groot skrik, het Mapule gedink en haar kop in ‘n rigting laat staan: “Bring my kierie en loop haal ‘n kruiwa by die Kgosi, ek gaan g’n die lang pad loop tot daar nie”.
So het hulle die pad afgesukkel: Thupelo wat voor loop en praat en beduie, Peme en Gabo wat die ou Mapule in die kruiwa stoot oor die sandwalle heen. Verby die Kgosi se beeskrale waar hy koeie aan die melk was: “Waar gaat julle?” En verby al die baksteen en sinkhuisies, waar al die mense vra: “Waarheen?” En dan vertel Thupelo en die mense skud hulle koppe: “Nee, wragtig, dit moet ek self sien…” en val in die ry agterna. Naderhand het hul al wat ‘n mens was op sleeptou gehad.
Die mooi blink van die rooi boks het die mense van ver reeds stil gemaak, sodat daar net fluisterstemme oorgebly het. Reg voor die boks het Peme en Gabo die ou vrou van die kruiwa afgehelp. “Gee my kierie,” het sy gesê en wankelrig regop gekom, nader gestaan, by die boks ingeloer en daar het sy hom gesien sit, ineengekrimp. Dit was soos Thupelo gesê het. ‘n Voël-mens. Sy lang vlerke bloederig, styf teen sy krom lyf getrek. “Maak oop die boks, ons wil sien,” wou die mense hê. “Wag, hy’s bang,” het Thupelo gekeer. “Staan opsy, kind, laat die grootmense die saak bekyk,” het Mapule hom aangesê, maar hy wou nie. “Dan sal ek liewers oopmaak, is tog ek wat hom eerste gekry het.” Thupelo het die kante van die boks met sy donsveerhande oopgeskeur, rooi karton het op ‘n skielike dwarrelwind weggewaai teen die naaste bosse vas. Daar kaal vir almal se oë om hulle kyke te kyk was die mens met die vlerke. Sy gesig kreukel-oud, ‘n bietjiesbaard korrelrig aan sy ken. Helder blou oë teen ‘n donker vel. Sulke blou oë aan ‘n swart mens het hulle nog nooit gesien nie! “Hy’s nie van ons nasie nie,” het een gefluister, “kyk sy oë!” “Tokoloshe-oë!,” het ‘n bang-prater gebrom. “Bring klippe, maak dood, keer voor hy slegte goed bring!” Toe kom die stem van die moruti, sag maar sodat almal kan hoor: “Lenyoloi…” ‘n Engel. ‘n Engel in ‘n rooi krismisboks vir Madinonyane se mense. “Bring vir hom kos, bring pap, loop koop mageu by Thusanang… hy kom van ver,” het iemand vir Peme en Gabo gesê en los sente is uit broeksakke en bodusse gegee, maar die engel wou nie die kos eet nie. As iemand nader gaan, trek hy sy vlerke oor sy gesig en steek kop weg. “Ek sal, gee die kos hier,” het Thupelo gesê en Peme en Gabo aan die arms saamgetrek. Hy het die karton mageu oogeskeur, ‘n sluk gevat, mmm, en vir die ander twee aangegee en hulle het gedrink, mmm, dis lekker. Toe gee hy dit vir die engel en hy vat dit in twee snaakse kloutjiehande, hou dit voor sy mond, sluk, mmm. Die kinders het gelag en die engel se mond het mooi geword en opgetrek in die helderste lag wat oor die vlaktes weerklink het.
Daardie aand het almal by die Kgosi se krale bymekaar gekom. Ons moet hom kry by ‘n veilige plek, daar in die veld gaat die jakkalse hom opvreet. Ja, en wat as die mense van die ander statte hoor? Hulle sal hom kom steel. Nee, niemand mag weet nie. Ons moet hom beskerm, hy is vir ons gegee, uit die hemele. Maar hoe maak mens nou? Hy sit net daar met sy groot oge en sy stukkende vlerke. En hy bewe van die bang. “Hy is nie bang vir die kinders nie,” het iemand gesê. Die kinders het hom gaan haal. Sommer so in die boks gedra. Hy was so lig. In die middel van Madinonyane naby die droë fontein het hulle hom neergesit.
Vir drie weke lank tot Kersdag het die kinders hom versorg. Soms het die grootmense gaan kyk hoe die kinders by die engel sit en gesels, al praat hy nie terug nie. Hoe hulle daar speel, net om naby die engel te wees. Hulle het baie gelag. Die engel ook, dit is al wat hy saam gedoen het. Soms het hy uit die boks gekruip en sy vlerke oopgesprei, geklap. Dan het hulle nader gestaan en gekyk. “Vlieg, vlieg,” het hulle soms gesing. “Vlieg hoog bo die wolke tot by die sterre!” Maar die engel het dan net weer teruggeklim in sy blink boks, gaan sit en kyk oor die vlaktes.
Skielik een dag het daar water begin borrel uit die grond van die ou fontein. Party mense het van die water gaan drink en gesê hulle mae voel goed. Hulle hele binnegoete voel beter en emmers vol aangedra huise toe.
Daardie Kersfeesoggend met die eerste sonlig oor die vlaktes, was die kinders reeds by die rooi boks, maar die engel was weg. Dit was net die boks. ‘n Groot rooi vlek soos bloed tussen bosse langs ‘n fontein wat skielik weer droog was.
Thupelo is reeds ‘n ou man, half blind, half doof, krom van die werk op die plase. Hy loop met sy hand op ‘n kierie gekerf uit boomstomp. Hy loop sommer so deur sy geboorteplek met sy skaduwee wat maar altyd saamkarring soos sy onthoue. En hy hoor dit, soos net gister: die borrel van water en hy weet nie of hy sien wat hy sien nie, maar daar ver tussen die bessiebosse blink ‘n rooi iets. Dan los hy sy kierie en sy bene vat die stofpad van sestig jaar terug. Daar slaan bolle stof agter sy voete uit soos hy hardloop, soos sy oë en sy hart sy hele lyf saamsleep. Dis Kersdag en hy is weer elf jaar oud.
MARLIZE HOBBS
Dit was die kinders wat hom eerste gesien het. Natuurlik, kinders se oë is nog wakker, sien altyd dit wat liewers nie gesien moet word nie. Na die tyd het almal maar stilweg besluit dat dit bloot ‘n anderster soort krismisboks was. Liewers nie weer daaroor gepraat nie. Dit het Madinonyane se geheim geword. ‘n Geheim wat iewers in die Augustuswinde, somerhitte, dor vlaktes in die winter en daaglikse voortsukkel van die afgelope sestig jaar verlore geraak het.
Die ou madalas het gesê dit is die voorvaders wat kom praat soek, iets wil kom sê. Die vrouens het geglo dit was die reëndans wat hom gebring het. Hy het tog seker uit die hemel geval? En het hulle nie elke aand vir ‘n hele maand die stil mond van die lank-terug fontein gaan dans nie? Maar niemand het regtig geweet nie en almal het reeds vergeet.
Hy was net een dag daar in ‘n groot rooi-blink boks soos bloed. Soos madi en die mense het gesê: madi is bloed en madi is geld. Die rooi boks bring vir ons rykdom. Die kinders kon nie presies onthou wanneer hulle vir die eerste keer agtergekom het dat daar ‘n rooi ding tussen die bessiebossies naby Thusanang Winkel staan nie, maar hulle sê dit was Peme, Gabo en die klein dofkop Thupelo wat op die boks afgekom het, terwyl hulle besig was om bessies te pluk. Die blinkding het deur die vaalgroen bossies geskyn. Gabo het dit eerste gesien en toe vir die ander beduie.Thupelo het sommer dadelik nader gehol, krippelbene of te not. En hy het ook dadelik ingeloer. “Eish, Thupe, emmapele!” wou Peme nog keer. So asof Thupelo sou verstaan van “wag-‘n-bietjie” en “versigtig wees”, die boks het dan soos die sterre geskyn! En ‘n blinkding is mos maar net ‘n anderster soort ding. Dit vat die oog en dit vat die hart en dan sleep die hele lyf sommer saam.
Thupelo het ingeloer by die oop flappe van die blinkrooiboks, ingebuk en taai bessiehandjies gestrek om aan iets, iets daarbinne te raak. ‘n Geluid het skielik uit die boks gekom, ‘n kreun soos iemand wat seer het. Toe ruk Thupelo regop en hol in die grondpad af dat die stof bolle agter sy voete staan. En hy skree: daar’s ‘n ding daar binne wat lewe! En die ander twee vat die pad agter hom aan. So het hulle eers tot stilstand gekom anderkant die winkel, nog anderkant die Kgosi se beeskrale by die huis van die oudste vrou in Madinonyane, Mapule. En dis sy wat die storie stuk-stuk uit Thupelo getrek het. Van die blink boks en die voël-mens daarbinne. Hy het seer, het Thupelo aangehou. Hy klink of hy huil. Dan het hy sy hande voor hom gehou vir almal om te sien: aan sy taai palms het donsies gesit waar hy aan die voël-mens gevat het. Maar Mapule was ‘n ou vrou wat nie storietjies kop toe gevat het nie. Daai kan enige voël se vere wees, het sy gesê. “Nou kom kyk, kom sien self die boks en die ding daarin,” het Thupelo gesê en hy het soos die ander geklink, hy het nie meer gesukkel met woorde nie. Sy tong het skielik praat verstaan. Dis seker die groot skrik, het Mapule gedink en haar kop in ‘n rigting laat staan: “Bring my kierie en loop haal ‘n kruiwa by die Kgosi, ek gaan g’n die lang pad loop tot daar nie”.
So het hulle die pad afgesukkel: Thupelo wat voor loop en praat en beduie, Peme en Gabo wat die ou Mapule in die kruiwa stoot oor die sandwalle heen. Verby die Kgosi se beeskrale waar hy koeie aan die melk was: “Waar gaat julle?” En verby al die baksteen en sinkhuisies, waar al die mense vra: “Waarheen?” En dan vertel Thupelo en die mense skud hulle koppe: “Nee, wragtig, dit moet ek self sien…” en val in die ry agterna. Naderhand het hul al wat ‘n mens was op sleeptou gehad.
Die mooi blink van die rooi boks het die mense van ver reeds stil gemaak, sodat daar net fluisterstemme oorgebly het. Reg voor die boks het Peme en Gabo die ou vrou van die kruiwa afgehelp. “Gee my kierie,” het sy gesê en wankelrig regop gekom, nader gestaan, by die boks ingeloer en daar het sy hom gesien sit, ineengekrimp. Dit was soos Thupelo gesê het. ‘n Voël-mens. Sy lang vlerke bloederig, styf teen sy krom lyf getrek. “Maak oop die boks, ons wil sien,” wou die mense hê. “Wag, hy’s bang,” het Thupelo gekeer. “Staan opsy, kind, laat die grootmense die saak bekyk,” het Mapule hom aangesê, maar hy wou nie. “Dan sal ek liewers oopmaak, is tog ek wat hom eerste gekry het.” Thupelo het die kante van die boks met sy donsveerhande oopgeskeur, rooi karton het op ‘n skielike dwarrelwind weggewaai teen die naaste bosse vas. Daar kaal vir almal se oë om hulle kyke te kyk was die mens met die vlerke. Sy gesig kreukel-oud, ‘n bietjiesbaard korrelrig aan sy ken. Helder blou oë teen ‘n donker vel. Sulke blou oë aan ‘n swart mens het hulle nog nooit gesien nie! “Hy’s nie van ons nasie nie,” het een gefluister, “kyk sy oë!” “Tokoloshe-oë!,” het ‘n bang-prater gebrom. “Bring klippe, maak dood, keer voor hy slegte goed bring!” Toe kom die stem van die moruti, sag maar sodat almal kan hoor: “Lenyoloi…” ‘n Engel. ‘n Engel in ‘n rooi krismisboks vir Madinonyane se mense. “Bring vir hom kos, bring pap, loop koop mageu by Thusanang… hy kom van ver,” het iemand vir Peme en Gabo gesê en los sente is uit broeksakke en bodusse gegee, maar die engel wou nie die kos eet nie. As iemand nader gaan, trek hy sy vlerke oor sy gesig en steek kop weg. “Ek sal, gee die kos hier,” het Thupelo gesê en Peme en Gabo aan die arms saamgetrek. Hy het die karton mageu oogeskeur, ‘n sluk gevat, mmm, en vir die ander twee aangegee en hulle het gedrink, mmm, dis lekker. Toe gee hy dit vir die engel en hy vat dit in twee snaakse kloutjiehande, hou dit voor sy mond, sluk, mmm. Die kinders het gelag en die engel se mond het mooi geword en opgetrek in die helderste lag wat oor die vlaktes weerklink het.
Daardie aand het almal by die Kgosi se krale bymekaar gekom. Ons moet hom kry by ‘n veilige plek, daar in die veld gaat die jakkalse hom opvreet. Ja, en wat as die mense van die ander statte hoor? Hulle sal hom kom steel. Nee, niemand mag weet nie. Ons moet hom beskerm, hy is vir ons gegee, uit die hemele. Maar hoe maak mens nou? Hy sit net daar met sy groot oge en sy stukkende vlerke. En hy bewe van die bang. “Hy is nie bang vir die kinders nie,” het iemand gesê. Die kinders het hom gaan haal. Sommer so in die boks gedra. Hy was so lig. In die middel van Madinonyane naby die droë fontein het hulle hom neergesit.
Vir drie weke lank tot Kersdag het die kinders hom versorg. Soms het die grootmense gaan kyk hoe die kinders by die engel sit en gesels, al praat hy nie terug nie. Hoe hulle daar speel, net om naby die engel te wees. Hulle het baie gelag. Die engel ook, dit is al wat hy saam gedoen het. Soms het hy uit die boks gekruip en sy vlerke oopgesprei, geklap. Dan het hulle nader gestaan en gekyk. “Vlieg, vlieg,” het hulle soms gesing. “Vlieg hoog bo die wolke tot by die sterre!” Maar die engel het dan net weer teruggeklim in sy blink boks, gaan sit en kyk oor die vlaktes.
Skielik een dag het daar water begin borrel uit die grond van die ou fontein. Party mense het van die water gaan drink en gesê hulle mae voel goed. Hulle hele binnegoete voel beter en emmers vol aangedra huise toe.
Daardie Kersfeesoggend met die eerste sonlig oor die vlaktes, was die kinders reeds by die rooi boks, maar die engel was weg. Dit was net die boks. ‘n Groot rooi vlek soos bloed tussen bosse langs ‘n fontein wat skielik weer droog was.
Thupelo is reeds ‘n ou man, half blind, half doof, krom van die werk op die plase. Hy loop met sy hand op ‘n kierie gekerf uit boomstomp. Hy loop sommer so deur sy geboorteplek met sy skaduwee wat maar altyd saamkarring soos sy onthoue. En hy hoor dit, soos net gister: die borrel van water en hy weet nie of hy sien wat hy sien nie, maar daar ver tussen die bessiebosse blink ‘n rooi iets. Dan los hy sy kierie en sy bene vat die stofpad van sestig jaar terug. Daar slaan bolle stof agter sy voete uit soos hy hardloop, soos sy oë en sy hart sy hele lyf saamsleep. Dis Kersdag en hy is weer elf jaar oud.
MARLIZE HOBBS
Monday, January 4, 2010
DIE BEGIN VAN 'N LEWENSAVONTUUR
Om kinders te he, verander mens. Dit het my so verander, dat ek vreemd genoeg hierdie vakansie my tyd spandeer het om kinderverhale te skryf. Dit is 'n ander wereld. 'n Nuwe plek.
n Plek wat ek nie geweet het in my bestaan nie, maar dit doen. Dit is beautiful, fantasties, skoon, oop, rou. eerlik. Soos niks wat ek nog ooit tevore geskep het nie!
Ek plaas die eerste min of meer suksesvolle poging hier: Prins Martyn gaan kuier op die Plaas is geskryf as Kersgeskenk vir sy ouma....
M
n Plek wat ek nie geweet het in my bestaan nie, maar dit doen. Dit is beautiful, fantasties, skoon, oop, rou. eerlik. Soos niks wat ek nog ooit tevore geskep het nie!
Ek plaas die eerste min of meer suksesvolle poging hier: Prins Martyn gaan kuier op die Plaas is geskryf as Kersgeskenk vir sy ouma....
M
Subscribe to:
Posts (Atom)