DIE AARDE IS 'N OOP WOND

DIE AARDE IS ‘n OOP WOND

Ek het ‘n boks gebou vir jou

Uit die oorskiet

Eenkeer het jy bely uit ‘n digter se mond:

“ek het jou egbreeklik lief”

egbreeklik inderdaad, kan ek jou ego

maar daar is nie papiere wat ons bind nie

die wegstap is onseremonieel

ek het ‘n boks gebou

soos ‘n kis miskien

iets wat kan wegsak in die diepste rou aarde

en verdrink tot net ou bene bly

nie veel het oorgebly nie

die oorskiet dra ek alleen boks toe

ek krap op ‘n ashoop

soos die afge-etsde figuur van ‘n straatkind

 hande skurf gesoek in ander se weggooi

hier vind ek:

miskien ‘n vinnige soen, vlugtig soos ‘n skoenlapper

ek spyker die vlerke oop teen die kis

bere dit nou: finaal weg

of die aanraking een keer ses maande terug

ek balsem die lyk van my eens-geliefde lyf

sit dit heel onder in hierdie boks

‘n glimlag? ‘n omgee-woord?

Jou hand wat die kontoere van my lyf natrek

My soos ‘n padkaart volg

Soos jy my ken

En beken

Ek bou die boks

Vol herinneringe

En verspotte toekomsplanne

Ek is nie meer onskuldig of oortuig nie

Ek weet nou

Die aarde is ‘n oop wond

Vol wurms wat die dood

Geduldig inwag

Verlaas nog kniel ek eerbiedig

Dit is ‘n begrafnis after all